"Spędziłam pewnego dnia bardzo miłe popołudnie w wiosce otoczonej wypaloną ziemią. Pustynia kojarzy nam się ze złocistym piaskiem, ale w Maroku taki rodzaj zajmuje niewielki procent powierzchni kraju. Raczej dominuje tu kamienna hammada lub po prostu suchy teren bez odrobiny zieleni. W górach jedyną roślinnością były kolczaste drzewa arganiowe, przysmak kóz. Zdeterminowane zwierzęta w poszukiwaniu pożywienia potrafiły wspiąć się na sam ich czubek. W terenie nizinnym, tak jak w wiosce koło Taty, spotykało się palmowe oazy. Siedziałam pod palmą daktylową na zielonej trawie, choć parę kroków dalej palące słońce wysuszało wszystko na wiór. Marokańczycy dbają o żyzne skrawki ziemi i wykorzystują źródła wody do nawodnienia większych obszarów. Domy buduje się obok oaz, by nie marnować życiodajnych terenów. Widziałam więc stamtąd, wznoszącą się na wzgórzu, wioskę do złudzenia przypominającą twierdzę. Budowle wyrastały jedna nad drugą, a mury ciągnęły naokoło. Może dlatego domy wydawały się tak niedostępne, bo na zewnątrz nie posiadały okien? Życie marokańskiego domostwa skupia się na dziedzińcu i to właśnie na wewnętrzny plac zazwyczaj wychodzą otwory okienne. Labirynty uliczek, zaciszne zaułki, schody prowadzące w górę wioski..."